Welkom in het nieuwe normaal.

"This was the first ever call to prayer (adhan) called at Wembley Stadium yesterday evening during an Iftar event organised by @OpenIftar in partnership with @FA", leest de begeleidende tweet. Een stad die met de tijd meegaat, heet dat tegenwoordig, want de vaart der volkeren is blijkbaar maar gewoon iets dat we zonder enig agentschap moeten ondergaan. Maar goed, laten we vooral eerlijk zijn en niet om het allergrootste probleem heen draaien: het is gewoon mooi en ademt een gemeenschapszin en een relatie met het transcendente. Het is niet dat het Westen daar geen antwoord op heeft. Neem bijvoorbeeld een onderstaande dame in een kerkje, of zo'n Faustiaanse zeemans-hymn daaronder. Maar ja, op de weg van 'meer dan brood alleen', naar vooral meer brood zijn we dat eigenlijk maar een beetje vies gaan vinden. En toen stond er ineens een expansiegerichte nieuwe gemeenschap met een verankerde metafysische beleving in ons midden. Was er maar een essayist die... laat ook maar. John Cleese denkt er vast het zijne van.

John Cleese, een beetje de Sywert van Engeland, de Kipling van komedie.

Sinds het onderstaande filmpje allang geen Britse publiekslieveling meer, en misschien is het ook een beetje een lul soms, maar soms heb je gewoon echt even een lul nodig. Wat heeft-ie nu weer gedaan? Nja, Londen een shit hole genoemd, maar dan in het Brits. Zie bron-tweet en verdere verhandeling na de breek, maar het komt er op neer dat Londen geen Britse stad meer te noemen valt. Boude stelling, we slaan het 1-dag-oude BBC-filmpje over Somalische gezinnen die hun kinderen terug sturen naar Mogadishu om aan knife crime te ontsnappen er eens op na.